Γιατί το THE HUNTER των Mastodon είναι ο καλύτερος δίσκος του 2011

Κυρίες και κύριοι, καλησπέρα, καλημέρα ή καληνύχτα ανάλογα τι ώρα διαβάζετε αυτές τις αράδες.
Είμαστε εδώ για να ανακηρύξουμε με φαινομενικά συνοπτικές αλλά καθόλα δίκαιες διαδικασίες το τελευταίο άλμπουμ των Mastodon ως το αριστούργημα της χρονιάς. Όχι για κανέναν άλλο λόγο περίεργο ή σημαντικό, αλλά απλά γιατί είναι.
Έτσι απλά.
Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Είχαμε μια χρόνια με άκρως ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες. Είχαμε το καινούριο άλμπουμ των Dream Theater, το πρώτο χωρίς τον μεγάλο Mike Portnoy. Ένα άλμπουμ πάρα πολύ καλό, θυμίζει παλιές καλές μέρες της μπάντας, σβήνοντας από την μνήμη του γράφοντα τα αδιάφορα άλμπουμ μετά το Octavarium, και κοντράρεται για την δεύτερη θέση στα άλμπουμ της χρονιάς με δίσκο που θα αναφερθεί παρακάτω.
Το τελευταίο άλμπουμ των Trivium αν και συμπαθητικό, το βρίσκω να προσπαθεί επιτηδευμένα να ισορροπήσει ανάμεσα στην μελωδία και την επιθετικότητα και εμένα προσωπικά με χάνει.
Οι In Flames συνεχίζουν να είναι πραγματικά αδιάφοροι σταθερά και αποφασιστικά μετά από το πάρα πολύ καλό Reroute To Remain.
Το ROAD SALT II των Pain Of Salvation συνεχίζει το φανταστικό πρώτο μέρος του concept του ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ Daniel Gildenlow σε όμορφους τόνους, πιστεύω όμως ότι η ιστορία θα το αναδείξει ως το πιο αδύναμό τους άλμπουμ.
Και ερχόμαστε στο άλμπουμ που κοντράρει τους Dream Theater για την δεύτερη θέση. Εδώ κυρίες και κύριοι, να ξεκαθαρίσουμε ότι έχουμε να κάνουμε με έναν από τους 5 σημαντικότερους καλλιτέχνες της τελευταίας 15ετιας, έναν άνθρωπο ο οποίος έχει γράψει ήδη με χρυσά γράμματα το όνομά του, το επίθετο του και ότι άλλο θέλει στις σελίδες του μάταιου τούτου κόσμου. Αν διαφωνείτε σταματήστε να διαβάζετε αυτό το κείμενο τώρα. Κυρίες και κύριοι, λάβετε στάση προσοχής και υποκλιθείτε στον κύριο Maynard James Keenan. Με το προσωπικό του σχήμα τους Pucifer και το άλμπουμ Conditions Of My Parole μας δίνει μια διαφορετική πρόταση, μακριά από τους υπέρτατους Tool και τους καταπληκτικούς A Perfect Circle.
Τέλος πάντων… Μακρηγορήσαμε… Πάμε στο ζουμί…
THE HUNTER από Mastodon… Μας είχαν προειδοποιήσει, δεν μπορώ να πω…. Ο κύριος Brent Hinds το είχε πει… Θα ακούσετε το άλμπουμ και θα θέλετε να τρέχετε γυμνοί και θα σπάτε πράγματα στο δρόμο μας είπε… Και αυτή την δήλωση την ανακηρύσσω την πιο επιτυχημένη της τελευταίας 5ετίας χαλαρά.
Από την αρχή ως το τέλος, ένα ρεσιτάλ έμπνευσης, ένας δίσκος που δεν κάνει κοιλιά πουθενά. Δεν θα αναλωθώ σε ανάλυση κομματιών ένα προς ένα. Αυτά είναι για mp3ακηδες που θέλουν να τσομπάνε 1-2 κομμάτια από κάθε δίσκο για να συμπληρώνουν gigabytes. Αυτά κύριοι να τα κάνετε με τους δίσκους του Χατζηγιάννη.
Δύναμη, μελωδία, τεχνική, πάθος, πώρωση. Γκολ και ξύλο, αέρα πατέρα και ότι άλλο ευφυολόγημα μπορείτε να σκεφτείτε…
Κλείνοντας αξίζει να σημειώσουμε 2 πράγματα.
Καταρχήν οι Mastodon με αυτό τον δίσκο έρχονται να συνεχίσουν ένα απίστευτο σερί ποιοτικών άλμπουμ. Μιλάμε για τέτοια συνοχή που μπορεί να συγκριθεί μόνο με το μεγαλείο των Tool. Δεν είναι τυχαίο που οι Mastodon ήταν support στην περιοδεία για το 10000 DAYS που πέρασε και από την χώρα μας.
Για το τέλος άφησα τον κύριο Brann Dailor. Εντάξει το παίξιμο του κάνει μπαμ από μακριά ότι το παλικάρι κατέχει πολλά κιλά μπάλα και έχει φανεί από το LEVIATHAN και μετά. Αλλά σε αυτόν το δίσκο αυτό που συμβαίνει είναι εξωπραγματικό. Μιλάμε για την αποθέωση της μπαγκέτας. Κοπανάει σαν να μην υπάρχει αύριο. Παίξιμο έξυπνο, πωρωτικό, τεχνικό, άγριο… Ακούς τον δίσκο και σχεδόν μυρίζεις τον ιδρώτα του. Είναι ο δίσκος όπου αυτός ο drummer αναδεικνύεται και μπαίνει στο Πάνθεον των μεγάλων με τα μπούνια. Και τα καρούλια μέσα κύριοι…
Βρείτε το άλμπουμ αυτό, δεν ξέρω πώς και δεν με νοιάζει… Αγοράστε το, κατεβάστε το, κλέψτε το και απολαύστε κύριοι το μεγαλείο… Το ξέραμε από το BLOOD MOUNTAIN ότι οι Mastodon ήρθαν για να μείνουν… Και αυτοί οι γαμώσπιτοι από την Atlanta από τότε δεν έχουν σταματήσει να μας το υπενθυμίζουν σε κάθε τους κυκλοφορία. Με το THE HUNTER όχι απλά μας το υπενθυμίζουν ότι θα μείνουν, αλλά πληρώνουν και την έκτακτη εισφορά, φόρο πρώτης κατοικίας, κλειδώνουν την πόρτα και σπάνε το κλειδί μέσα. Μετά από αυτό μπορούν να το γυρίσουν και σε Lady Gaga και LMFAO… Οι κύριοι έχουν πλέον το ακαταλόγιστο…
Καλά Χριστούγεννα


Themis C. Stefanou